Miskraam

Het is afgelopen maanden echt een rollercoaster aan emoties geweest, want begin maart had ik ineens een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ooohhh huh, hoe gaan we dat doen met 4 kinderen?! Maar binnen een paar uur voelde ik en mijn vriend al direct dat deze kleine spruit helemaal welkom is en de liefde ging hierna alleen maar groeien. Van het zoeken naar een verloskundige en het voorzichtig inlichten van het KDV, leefde toe naar de eerste echo. Zo bijzonder om zo’n klein ‘boontje’ te zien op het echo apparaat met een kloppend hartje. Ik ken mijn lichaam blijkbaar zo goed dat ik wat (te) vroeg was met mijn eerste echo afspraak want ik was waarschijnlijk rond de 6 weken zwanger. Omdat er tussen de 6 en 12 weken wel erg veel tijd zit, plande de verloskundige rond de 8 a 9 weken nog een korte echo in.

Tijdens de opleiding Systemisch Werk heb ik er ook bewust voor gekozen om tijdens de oefeningen de kleine al een plek te geven. Dit was ontzettend bijzonder voor mij om te doen en te ervaren, want wat een connectie krijg je dan gelijk met je zwangerschap en de kleine.

Begin april had ik de korte (8/9 weken) echo en ging er alleen heen want mijn vriend was vol zelfvertrouwen dat alles wel goed zou zijn. Vol spanning werd het echo apparaat op mijn buik gelegd en……ze kon het vanaf mijn buik niet goed zien. Hier gingen alle radars bij mij al draaien want waarom niet? Bij Evi konden we het met 8 weken prima zien! De verloskundige pakte de inwendige echo erbij en zei toen al snel dat het niet goed was…. Het vruchtje leefde niet meer…

In eerste instantie wilde ik mij groot houden, maar daar trapte de verloskundige niet in dus de eerste tranen volgde snel….. Na een gesprek met ruimte voor mijn emoties maar ook praktische informatie liep ik terug naar mijn auto, waar ik gelijk mijn vriend en zus belde met het verdrietige nieuws. Ik had verder nog weinig mensen gesproken over mijn zwangerschap maar ik voelde wel de behoefte om dit met een aantal goede vriendinnen en paar studiegenoten te delen want het verdriet voelde zo groot. En ik wil de emoties niet weg stoppen maar het een plek geven. Mijn vriend volgde deze strategie en hierdoor kreeg het niet meer levende vruchtje ook echt een plek, een plek wat het verdient!

Ik had ervoor gekozen om mijn lichaam zelf de kans te geven om het vruchtje af te stoten en dit gebeurde ook een week later. Het leek op een goede menstruatie en de volgende dag zei de verloskundige dat het hier wel bij zou blijven. Geen 5 minuten later kuchte ik even goed (want ik was verkouden) en flats….. huh? Plas ik nou in mijn broek? Nee, dat was even iets anders dan een heftige menstruatie. Ik kon gelijk met halve kantoor schoonmaken nadat ik mijzelf had opgelapt. Dit herhaalde een half uur later nog een keer en daarna had ik zo’n bloedverlies dat ik voorzichtig de verloskundige nog een keer ging bellen. Na navraag gedaan te hebben, mocht ik mij melden in het ziekenhuis op de afdeling gynaecologie. Maar na ik op had gehangen dacht ik, hoe ga ik daar in hemelsnaam komen want het mandverband had inmiddels plaats gemaakt voor handdoeken. Wie kon ik bellen? Mijn vriend was 1,5 uur van huis vandaan en ik maar twijfelen. Nadat ik mij besefte dat ik al 2,5 uur zo bloedde en al 9 handdoeken had versleten, heb ik met heeeel veel twijfel 112 gebeld.

In het ziekenhuis aangekomen werd ik gerustgesteld dat dit de juiste beslissing was geweest want de hoeveelheid bloedverlies was niet de bedoeling. Het bleek dat mijn baarmoeder niet zelf ging samentrekken om het vruchtje los te laten dus ik bleef als reactie maar zo heftig bloeden. Ik had bloed verdikkende medicatie gekregen en terwijl ik daarop wachtte heb ik bij het thuisfront van alles geregeld, zoals het cadeautje voor het vriendinnetje van de oudste, opvang van Evi en waar alles voor haar staat en wat ik nodig had qua kleding etc. In de tussentijd heb ik ook wel 10x sorry gezegd tegens het ziekenhuispersoneel dat ik er zo’n troep van maakte en floepte er tussendoor ook een grap uit. Na een uur bleek de medicatie ook niet te helpen en was curettage de volgende stap.

Ik had mij al ingelezen over een curettage behandeling en mijn vriend had inmiddels wat spullen gebracht en liep mee tot aan het OK gedeelte. Mijn zus zou er zijn als ik weer terug naar de afdeling zou gaan. Ik heb een ruggenprik gekregen dus ik had tijdens de behandeling ook nog de tijd en ruimte om gezellig te kletsen met het zorgpersoneel en grapjes te maken met de gynaecoloog. Na de behandeling stopte het bloedde direct en werd er gecheckt of mijn baarmoeder schoon was. De ingreep duurde maar 10 minuten dus het was daarna nog lang wachten tot mijn onderlijf het weer ging ‘doen’. Tijdens het wachten werd ik goed verzorgd door het personeel en mijn zus. Zo hadden we ook weer eens rustig de tijd om samen over van alles te kletsen.

Na deze pittige dagen moest ik fysiek ook echt even goed bijkomen omdat ik veel bloed was verloren en hierdoor een hele lage bloeddruk had gekregen. Emotioneel hielp het ook weer enorm om het te delen met anderen. Ook mijn vriend was heel open in zijn omgeving over wat er was gebeurd. Dit was voor mij ook heel fijn omdat hij hierdoor de kleine ook systemisch gezien echt een plek gaf. Samen hebben we een ook een boom (Sereen) gepland in de tuin ter nagedachtenis….. Hij of zij hoort bij ons gezin en zal nooit vergeten worden!